Polscy podatnicy dokonujący dostawy czy tez świadczący usługi na rzecz zagranicznych kontrahentów niejednokrotnie stają przed dylematem czy mogą wystawić fakturę w języku obcym, czy można wystawić fakturę dwujęzyczną, czy też bezwarunkowo należy wystawiać fakturę tylko w języku polskim.
Dylemat ten wbrew pozorom nie jest wcale taki prosty do rozstrzygnięcia. Aby bowiem rozstrzygnąć kwestię języka obcego w polskiej fakturze sięgnąć należy nie tylko do przepisów podatkowych ale również (a może przede wszystkim) do ustawy o języku polskim.
Należy zwrócic uwagę, że z dniem wstąpienia Polski do Unii Europejskiej zmianie uległa między innymi ustawa z dnia 7 października 1999 r. o języku polskim (tekst pierwotny: Dz. U. 1999 r. Nr 90 poz. 999, tekst jednolity: Dz. U. 2011 r. Nr 43 poz. 224 z późn. zm.). Przed wstąpieniem do UE ustawa przewidywała, że języka polskiego używa się w obrocie prawnym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej pomiędzy podmiotami polskimi oraz gdy jedną ze stron jest podmiot polski. Wymóg ten dotyczył w szczególności nazewnictwa towarów i usług, ofert, reklamy, instrukcji obsługi, informacji o właściwościach towarów i usług, warunków gwarancji, faktur, rachunków i pokwitowań. Zapis ten oznaczał, że polski podmiot nie mógł wystawić faktury w języku obcym. Zgodnie z obecnie obowiązująca regulacją:
„Na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w obrocie z udziałem konsumentów oraz przy wykonywaniu przepisów z zakresu prawa pracy używa się języka polskiego, jeżeli:
1) konsument lub osoba świadcząca pracę ma miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w chwili zawarcia umowy oraz
2) umowa ma być wykonana lub wykonywana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.”
Zgodnie z tą regulacją obecnie nie ma obowiązku sporządzania faktur w języku polskim, jeśli nabywcami towarów i usług nie są konsumenci, a więc we wszystkich przypadkach, gdy faktury wystawiane są na rzecz podatników podatku VAT (zarówno krajowych, jak i zagranicznych). Oczywiście możliwe jest również stosowanie faktur dwujęzycznych (wielojęzycznych). Możliwość ta dotyczy również faktur wystawianych na rzecz konsumentów, pod warunkiem, że jednym z języków na fakturze będzie język polski.
Obowiązek używania języka polskiego w obrocie ciąży na:
- konstytucyjnych organach państwa,
- organach jednostek samorządu terytorialnego i podległych im instytucji w zakresie, w jakim wykonują zadania publiczne,
- terenowych organach administracji publicznej,
- instytucjach powołanych do realizacji określonych zadań publicznych,
- organach, instytucjach i urzędach podległych organom wymienionym w pkt 1 i pkt 3, powołanych w celu realizacji zadań tych organów, a także organach państwowych osób prawnych w zakresie, w jakim wykonują zadania publiczne,
- organach samorządu innego niż samorząd terytorialny oraz organów organizacji społecznych, zawodowych, spółdzielczych i innych podmiotów wykonujących zadania publiczne.
Należy jednak zauważyć, że zgodnie § 12 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003r. w sprawie w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz.U. Nr 152, poz. 1475 z późn. zm.) zapisy w księdze dokonywane są w języku polskim i w walucie polskiej w sposób staranny, czytelny i trwały, na podstawie prawidłowych i rzetelnych dowodów. Podstawą zapisów w księdze (zgodnie z ust. 3 pkt 1 tego paragrafu) są dowody księgowe, którymi są faktury VAT, w szczególności faktury VAT marża, faktury VAT RR, faktury VAT MP, dokumenty celne, rachunki oraz faktury korygujące i noty korygujące, zwane dalej „fakturami”, odpowiadające warunkom określonym w odrębnych przepisach.
Zgodnie z przepisem § 12 ust. 4 tego rozporządzenia dowód księgowy powinien być sporządzony w języku polskim. Treść dowodu musi być pełna i zrozumiała; dopuszczalne jest stosowanie skrótów ogólnie przyjętych. Jeżeli w dowodzie podane jest wartościowe określenie operacji gospodarczej tylko w walucie obcej, podatnik posiadający ten dowód jest obowiązany przeliczyć walutę obcą na złote, po obowiązującym w dniu dokonania operacji kursie, zgodnie z zasadami określonymi w ustawie o podatku dochodowym. Wynik przeliczenia należy zamieścić w wolnych polach dowodu lub w załączniku do dowodu sporządzonego w walucie obcej.
Biorąc więc pod uwagę zarówno ustawę o języku polskim jak i rozporządzenie w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów należy przyjąć, że faktura wystawiana przez polskiego podatnika powinna być wystawiona w języku polskim. Faktury na rzecz podmiotów mających miejsce zamieszkania czy siedzibę poza terytorium kraju mogą być wystawiane w dwóch językach tj. polskim i dodatkowo w języku obcym.
Takie tez stanowisko prezentują organy podatkowe w wydawanych interpretacjach indywidualnych (np. Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 10.11.2008 r., sygnatura: IBPP1/443-1141/08/PK).
Dodaj komentarz