Panama papers, czyli jak trafić do raju (podatkowego)

Raje podatkowe stały się w ostatnich dniach wiodącym tematem w wiadomościach. Dziennikarskie śledztwo „Panama papers” ujawniło, że wielu czołowych polityków, sportowców, biznesmenów lokowało swoje majątki w rajach podatkowych. Wśród komentarzy pojawiają się sprzeczne informacje: raz można się dowiedzieć, że inwestowanie w rajach podatkowych jest nielegalne, a w innych mediach znów, że jest to najzupełniej legalny sposób optymalizacji podatków.

Takie sensacje jak „Panama papers” powodują, że wokół tematu „rajów podatkowych” tworzy się coraz więcej mitów, nieprawdziwych informacji a firmom lokującym część swoich dochodów w rajach podatkowych przypisuje się etykietę „oszustów podatkowych”. Tymczasem międzynarodowe planowanie podatkowe czyli wykorzystanie różnic w opodatkowaniu poszczególnych kategoriach dochodu na terenie różnych krajów jest popularną, zgodną z prawem, formą optymalizacji podatkowej. W takiej optymalizacji najczęściej wykorzystuje się działalność prowadzoną w rajach podatkowych, krajach, które oferują szczególnie atrakcyjne stawki podatku. Taka forma optymalizacji jest również coraz popularniejsza w Polsce, korzystają z niej nie tylko korporacje ale również małe firmy.

Nie można jednak zapominać, że raje podatkowe są „szkodliwą konkurencją podatkową” dla państw, które rajami nie są. Stąd mamy szereg przepisów i regulacji, których celem jest maksymalne ograniczanie tej „szkodliwej konkurencji”

Niniejszy artykuł ma na celu pokazać czym są raje podatkowe i czy rzeczywiście pozwalają na niepłacenie podatków.

Międzynarodowe planowanie podatkowe, czyli wykorzystanie różnic w opodatkowaniu poszczególnych kategorii dochodu na terenie różnych krajów, jest coraz popularniejszą formą optymalizacji podatkowej. W ramach takiej optymalizacji najczęściej wykorzystuje się działalność prowadzoną w rajach podatkowych – krajach, które oferują szczególnie atrakcyjne stawki podatku.

Kwalifikacji poszczególnych jurysdykcji podatkowych jako krajów lub terytoriów stosujących szkodliwą konkurencję podatkową dokonuje się na podstawie występowania określonych czynników, z których decydujące znaczenie mają:

• brak opodatkowania lub bardzo niskie opodatkowanie; nierówne podatkowe traktowanie dochodów uzyskiwanych ze źródeł położonych w danym państwie w stosunku do dochodów „przetransferowanych” do tego kraju, przy uprzywilejowanym opodatkowaniu tych ostatnich;
• brak przejrzystości przepisów podatkowych, w związku z czym niektóre podmioty mogą korzystać, na niejasnych zasadach, ze szczególnych przywilejów podatkowych;
• niechęć administracji danego kraju do uczestniczenia w wymianie informacji podatkowych, a także opór przeciwko złagodzeniu przepisów o tajemnicy bankowej, tj. odmowa udzielenia informacji administracjom innych państw o dochodach prze-transferowanych do takiego kraju przez osoby mające miejsce zamieszkania lub siedzibę w innym państwie.

W literaturze przedmiotu podkreśla się, że chociaż podstawowym kryterium uznania danego kraju za raj podatkowy jest korzystny system podatkowy, to jednak również inne czynniki nie pozostają bez znaczenia. Mowa tutaj o ogólnych warunkach prowadzenia działalności gospodarczej, takich jak: stabilizacja ekonomiczna i polityczna, gwarancja tajemnicy bankowej, brak restrykcji dewizowych, nowoczesne środki łączności, dogodny system prawny.

Trudno o jednoznaczną definicję „raju podatkowego”, bo w praktyce pojęcie to jest niejednoznaczne, zazwyczaj mocno indywidualne.

Przykład:

Przedsiębiorca poszukuje na siedzibę swojej działalności gospodarczej kraju oferującego wysoki stopień poufności operacji finansowych. Korzyści podatkowe mają dla niego drugorzędne znaczenie, dlatego zdecydował się na ulokowanie działalności w Szwajcarii.

Mimo że trudno ten kraj uznać za raj podatkowy, jeżeli chodzi o stawki podatków, to jednak nasz przedsiębiorca postrzega Szwajcarię jako „raj podatkowy”.

W polskich przepisach nie znajdziemy definicji „raju podatkowego”, chociaż szczególne ograniczenia na gruncie prawa podatkowego dotyczą działalności lub współpracy z przedsiębiorstwami mającymi siedzibę w „krajach stosujących szkodliwą konkurencję podatkową”.

Aktualnie, zgodnie z rozporządzeniami Ministra Finansów z 23 kwietnia 2015 r. w sprawie określenia krajów i terytoriów stosujących szkodliwą konkurencję podatkową w zakresie podatku dochodowego, na liście rajów podatkowych znajduje się 31 krajów i terytoriów. Między innymi są to: Księstwo Andory, Wspólnota Bahamów, Barbados,  Brytyjskie Wyspy Dziewicze, Hongkong, Księstwo Liechtensteinu, Makau, Republika Wysp Marshalla, Księstwo Monako, Saint Lucia, Republika Seszeli, Wyspy Dziewicze Stanów Zjednoczonych.

Wśród krajów stosujących korzystne warunki do prowadzenia działalności znajdują się również kraje niewymienione w rozporządzeniu, co czyni je szczególnie atrakcyjnymi do prowadzenia działalności.

Istotą zjawiska międzynarodowego planowania podatkowego jest wypracowanie takich efektywnych struktur biznesowych, które pozwalają na widoczną minimalizację obciążeń podatkowych. Rozwiązania takie możliwe są dzięki temu, że jurysdykcje podatkowe rajów podatkowych nakładają niskie podatki dochodowe lub w ogóle z takich podatków rezygnują.

Optymalizacja podatkowa z wykorzystaniem rajów podatkowych stosowana jest na dużą skalę pod każdą szerokością geograficzną. Nieprzypadkowo w Nauru, najmniejszej republice na świecie, pod jednym adresem pocztowym swoją siedzibę zarejestrowało ponad 400 banków, natomiast na Brytyjskich Wyspach Dziewiczych zarejestrowano już prawie 700 tysięcy spółek offshorowych.

Sposobów optymalizacji z wykorzystaniem rajów podatkowych jest co najmniej kilka. Element spajający większość rozwiązań to dążenie do alokacji osiąganego dochodu w krajach o niskim obciążeniu podatkowym. Z reguły wiąże się to z koniecznością założenia spółki w takim państwie – tzw. spółki offshore. Spółki offshore mają siedzibę w raju podatkowym, ale prowadzą działalność poza tym terytorium.

Zasadniczym celem podejmowanych działań jest takie ukształtowanie stosunków gospodarczych, aby dochód, który dotychczas osiągany był na terytorium państwa siedziby (np. w Polsce), został przetransferowany do spółki – rezydenta raju podatkowego. W konsekwencji dochód taki podlegać będzie opodatkowaniu w kraju stosującym niskie stawki podatku dochodowego lub w ogóle rezygnującym z opodatkowania.

W odniesieniu do transakcji zawieranych z podmiotami w rajach podatkowych istnieją jednak liczne bariery, jakie stanowione są ustawodawstwem wewnątrzkrajowym. W polskim prawie podatkowym ograniczeniami takimi będą w szczególności regulacje dotyczące cen transferowych.

METODY OPTYMALIZACJI PRZY WYKORZYSTANIU SPÓŁEK OFFSHORE

1. Popularnym rozwiązaniem w ramach działań optymalizujących obciążenia podatkowe jest dokonywanie przez spółki zarejestrowane w raju podatkowym transakcji sprzedaży różnego rodzaju usług o charakterze niematerialnym (doradczych, marketingowych, finansowych) na rzecz spółek z państw, w których obowiązują wyższe obciążenia podatkowe. W konsekwencji dochód osiągany przez spółkę typu offshore podlega opodatkowaniu w raju podatkowym, który często w praktyce nie nakłada żadnych podatków dochodowych.

Można również wskazać na rozwiązanie, w ramach którego uniknięcie obowiązku podatkowego w państwie siedziby osiąga się przez założenie w raju podatkowym instytucji finansowej, np. towarzystwa ubezpieczeniowego. W ten sposób podatnik, opłacając składki ubezpieczeniowe na rzecz towarzystwa w raju podatkowym, zmniejsza osiągnięty przez siebie w państwie siedziby dochód, a dochód towarzystwa z tytułu wpłaconych składek podlega opodatkowaniu jedynie w raju podatkowym.

Przykładem wykorzystywania jurysdykcji rajów podatkowych w minimalizacji obciążeń podatkowych jest przejmowanie przez zakładane w rajach spółki praw do patentów, praw autorskich, znaków towarowych. Takie transakcje pozwalają na akumulację zysków z opłat licencyjnych w państwach mających status rajów podatkowych.

Przykład:

Polska spółka kupuje licencję na wytwarzany przez siebie produkt od spółki mającej siedzibę na Kajmanach.

W efekcie polska spółka ponosi koszty, które zmniejszają jej dochód do opodatkowania, a zysk z tej transakcji zostaje wykazany na Kajmanach, gdzie korzysta ze zwolnienia w podatku.

2. Podobny skutek odnosi wykorzystywanie spółek typu offshore jako pośredników w transakcjach handlowych.

Przykład:

W takim wariancie spółka z siedzibą w kraju rezydencji (spółka A) sprzedaje określone towary na rzecz spółki z raju podatkowego (spółka B) z niską marżą. Spółka ta następnie odsprzedaje towary na rzecz klientów ostatecznych, osiągając zdecydowanie wyższe zyski.

W ten sposób jedynie niewielka część dochodu opodatkowana jest w kraju, w którym siedzibę posiada spółka A. Większość zysku generuje bowiem spółka B, rezydent raju podatkowego. Tym samym większość dochodu alokowana jest w kraju rezygnującym z nakładania podatku dochodowego lub opodatkowującym dochody na niskim poziomie.

3. Innym sposobem minimalizacji obciążeń podatkowych podmiotów prowadzących międzynarodową działalność handlową jest zakładanie za granicą spółek o charakterze holdingowym (np. na terytorium Wysp Bahama). Taka konstrukcja nie ma z reguły na celu zmniejszenia obciążeń podatkowych w miejscu prowadzenia działalności, wpływa jednak korzystnie na opodatkowanie przepływu dywidendy z zagranicznych spółek zależnych do podmiotu polskiego (spółki lub osoby fizycznej).

4. Wykorzystywanie spółek offshore do inwestowania. Działalność takiej spółki inwestycyjnej gwarantuje anonimowość inwestora (tajemniczy katarski inwestor, który miał kupić polskie stocznie, korzystał ze spółki zarejestrowanej na Antylach Holenderskich). Rozwiązanie takie pozwala również uniknąć ograniczeń wynikających z Prawa dewizowego, a właściciel takiej spółki inwestycyjnej chroni swój majątek, gdyż z reguły informacje o właścicielach spółek offshore są ściśle tajne.

5. Spółki transportowe. Częstym zjawiskiem jest pływanie statków pod banderami z rajów podatkowych. Rejestrowanie statków (czy innych środków transportu) w rajach podatkowych pozwala na uniknięcie np. podatku od środków transportu.

Przykład:

Obecnie Polska posiada (nie licząc okrętów Marynarki Wojennej) ponad 170 statków pasażerskich i handlowych (uwzględniono w tym holowniki i motorówki). Pod obcymi banderami pływa ich około 120, np. masowiec „Mazowsze”, należący do Polskiej Żeglugi Morskiej, pływa pod banderą Bahama, podobnie statek „Wawel”, a „Legiony Polskie” pływają pod banderą Vanuatu.

6. Banki, instytucje finansowe. Działalność rajów podatkowych i rejestrowanie olbrzymich obrotów finansowych w najmniejszych państwach świata nie byłyby możliwe, gdyby kraje te nie oferowały najwyższej jakości usług finansowych i bankowych. Niemal wszystkie największe banki świata posiadają oddziały w rajach podatkowych. Rozwiązanie takie przyczynia się do minimalizacji obciążeń podatkowych nie tylko samych banków, lecz także ich klientów – przez oferowanie im bezpiecznej ochrony majątku i nadzwyczajnej poufności.

RYZYKA ZWIĄZANE Z KORZYSTANIEM Z RAJÓW PODATKOWYCH

Prowadzenie działalności gospodarczej z wykorzystaniem spółek z rajów podatkowych nie zawsze przynosi spodziewane korzyści, co wynika głównie z nieznajomości polskich przepisów i traktowania rajów podatkowych jako sposobu na całkowite uniknięcie obowiązków podatkowych.

Mogą zdarzyć się sytuacje, w których przedsiębiorca korzystający z pośrednictwa spółki offshore, zapłaci wyższe podatki, niż zapłaciłby, prowadząc zwykłą działalność gospodarczą w Polsce. Często taki problem powstaje wówczas, gdy polscy biznesmeni decydują się korzystać z usług zagranicznych firm zajmujących się zakładaniem spółek offshorowych, ponieważ takie firmy nie znają polskiego systemu podatkowego.

Błąd pierwszy: dochodów, które uzyskuję w raju podatkowym, nie muszę opodatkować w Polsce

Przykład:

Podatnik jest osobą fizyczną i mieszka w Polsce. Jednocześnie całość swoich dochodów wykazuje na Gibraltarze, przekazując środki na rachunek bankowy, który założył sobie w lokalnym oddziale brytyjskiego banku.

Zgodnie z lokalnymi przepisami nie płaci na Gibraltarze podatku dochodowego i praktyki takiej nie kwestionuje lokalna administracja. Za odłożone pieniądze kupuje nieruchomość w Polsce i… zaczyna mieć kłopoty z urzędem skarbowym. Dlaczego?

Osoba, która posiada w Polsce centrum interesów osobistych lub gospodarczych, podlega w Polsce opodatkowaniu od całości swoich przychodów, bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Wykazywanie przychodów w raju podatkowym i następnie transferowanie ich do Polski nie stanowi rozwiązania problemów podatkowych.

Do dochodów pochodzących z krajów, z którymi Polska nie podpisała umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zgodnie z polskimi przepisami stosuje się metodę proporcjonalnego odliczenia jako metodę uniknięcia podwójnego opodatkowania. Według tej metody dochód z zagranicy (w tym przypadku z raju podatkowego) podlega opodatkowaniu w Polsce, a od należnego podatku można odliczyć podatek zapłacony za granicą. Skoro za granicą żaden podatek nie został zapłacony, to w rezultacie dochód z raju podatkowego podlega opodatkowaniu w Polsce, tak jakby był to dochód uzyskany w Polsce.

W przypadku dochodów uzyskiwanych z rajów podatkowych nie znajdzie zastosowania ustawa abolicyjna, która zrównuje metodę proporcjonalnego odliczenia z metodą wyłączenia z progresją.

W efekcie uzyskiwanie dochodów w raju podatkowym w tej sytuacji nie uchroni podatnika przed podatkami.

Błąd drugi: wystarczy założyć spółkę w raju podatkowym i obciążyć polską spółkę kosztami jej doradztwa, aby obniżyć podatki w Polsce

Przykład:

Spółka X zajmuje się eksportem towaru Y na Ukrainę. Interes wiąże się z bardzo dużym przebiciem: z każdych 200 zł przychodu 100 zł to czysty zysk. Od tego zysku X musi zapłacić podatek dochodowy, co spędza sen z oczu prezesowi spółki X. W czasie bezsennych nocy prezes X czyta w Internecie o rajach podatkowych i wpada na pomysł, aby założyć na Brytyjskich Wyspach Dziewiczych spółkę świadczącą na rzecz spółki X usługi doradcze w zakresie tworzenia struktur sprzedaży. W ten sposób zamiast wykazywać 200 zł przychodu, w tym 100 kosztów i 100 zł zysku, spółka X wykaże 100 zł dotychczasowych kosztów, 90 zł wynagrodzenia spółki z Wysp Dziewiczych (czyli dodatkowych kosztów) oraz 10 zł zysku.

Jest to klasyczny przykład „wirtualnej” optymalizacji podatkowej, dokonanej przy pomocy niekompetentnych doradców. W rzeczywistości prezes spółki X nic na tej operacji nie zarobi, a nawet… zapłaci wyższe podatki, niż gdyby nie używał spółki na Wyspach Dziewiczych. Dlaczego?

Powodem jest istnienie tzw. ograniczonego obowiązku podatkowego: podatnicy, jeżeli nie mają w Polsce siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu od dochodów, które osiągają w Polsce. Zarejestrowanie spółki „doradczej” na Wyspach Dziewiczych nie spowoduje obniżenia podatków, jeśli będzie ona osiągać dochody w Polsce.

Co gorsza, w takim wypadku polski podmiot występuje w roli płatnika podatku dochodowego, a więc jest odpowiedzialny za pobranie podatku w wysokości 20% dochodu. Suma podatku dochodowego, jaki będzie musiał odprowadzić polski podmiot w charakterze płatnika, jest wyższa niż podatek dochodowy, jaki dotychczas płacił polski podmiot. Co prawda podatek dochodowy spółki X rzeczywiście ulegnie redukcji, ale biorąc pod uwagę, że spółka z Wysp Dziewiczych jest finansowana z tej samej puli pieniędzy, trudno mówić o korzyści z takiej operacji. Do tego dochodzą koszty rejestracji i utrzymania spółki na Wyspach Dziewiczych, koszty dodatkowego dokumentowania transakcji oraz kłopoty z Prawem dewizowym.

W efekcie spółka X zapłaci 19% podatku od swojego dochodu, czyli 10 zł x 19% = 1,90 zł, oraz 20% od przychodu spółki z raju podatkowego, czyli 90 zł x 20% = 18 zł. Daje to 19,90 zł samego podatku bez uwzględnienia kosztów założenia i funkcjonowania spółki w raju podatkowym. Podatek przed taką „optymalizacją” wynosił 19 zł.

Brak spodziewanych korzyści wynika w tej sytuacji z polskich przepisów podatkowych:

1. zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2. zgodnie z art. 21 ust. 1 tej samej ustawy podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, ustala się w wysokości 20% przychodów w przypadku następujących przychodów:

• z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),
• z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
• z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze.

REGULACJE OGRANICZAJĄCE KORZYSTANIE Z RAJÓW PODATKOWYCH

Polskie przepisy określają raje podatkowe mianem „państw i terytoriów stosujących szkodliwą konkurencję podatkową”. Ustawodawstwo stara się więc ograniczać tę „szkodliwą konkurencję” przez przeszkody prawne w stosowaniu rozwiązań optymalizacyjnych z wykorzystaniem rajów podatkowych.

PRZEPISY DOTYCZĄCE PODMIOTÓW POWIĄZANYCH

W myśl polskich przepisów dokonywanie transakcji przez polskiego podatnika z podmiotem z raju podatkowego nakłada obowiązek ustalenia ceny rynkowej. Do transakcji tych mają zastosowanie regulacje nałożone na podmioty powiązane.

Organ podatkowy nie musi badać, czy spółka z raju podatkowego jest powiązana z podmiotem krajowym, czy też nie (inna sprawa, że w wielu przypadkach organy podatkowe nie byłyby w stanie ustalić, czy takie powiązanie istnieje), sam fakt współpracy rodzi obowiązek stosowania cen rynkowych.

Współpraca taka może również rodzić obowiązek sporządzenia dokumentacji cen transferowych. Transakcje, w związku z którymi zapłata należności dokonywana jest bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotu mającego miejsce zamieszkania/siedzibę/zarząd na terytorium raju podatkowego, podlegają obowiązkowi sporządzenia dokumentacji podatkowych, w razie gdy wartość transakcji przekracza ustalony w przepisach próg, tj. 20 000 euro. Zauważmy jednak, że obowiązek sporządzenia dokumentacji dotyczy transakcji zakupowych (bo wówczas podmiot polski płaci należność), a nie transakcji sprzedażowych.

PRAWO DEWIZOWE

Polscy rezydenci nie mogą w sposób swobodny inwestować w rajach podatkowych. Zgodnie z Prawem dewizowym ograniczeniu podlegają: wywóz, wysyłanie oraz przekazywanie przez rezydentów do krajów pozaunijnych środków płatniczych, z przeznaczeniem na podjęcie lub rozszerzenie w tych krajach działalności gospodarczej, w tym na nabycie nieruchomości na potrzeby tej działalności (z wyjątkiem przekazywania do tych krajów środków na pokrycie kosztów działalności polegającej na bezpośrednim świadczeniu usług w wykonaniu zawartej umowy lub promocji i reklamie działalności gospodarczej prowadzonej przez rezydenta w kraju). Przekazywanie środków płatniczych do państw trzecich wymaga uzyskania zezwolenia prezesa NBP.

Chęć podjęcia działalności w raju podatkowym w celu optymalizacji krajowych zobowiązań podatkowych z pewnością nie zostanie pozytywnie oceniona przez prezesa NBP.

Możliwość legalnego inwestowania w rajach podatkowych bez konieczności uzyskiwania zgody NBP daje dokonywanie inwestycji poprzez kraje, które takich ograniczeń nie stosują. Przykładowo, brytyjskie spółki mogą swobodnie inwestować w rajach podatkowych, a z kolei polskie podmioty mogą swobodnie inwestować w spółki brytyjskie.

OPODATKOWANIE DOCHODÓW SPÓŁEK CFC

Od 1 stycznia 2015 r. obowiązek opodatkowania dochodów uzyskiwanych za pośrednictwem zagranicznych spółek kontrolowanych dotyczy zarówno podatników podatku dochodowego od osób fizycznych (PIT), jak i podatników podatku dochodowego od osób prawnych  (CIT). Stosowne regulacje zostały zawarte w art. 10 ust. 1 pkt 8a, 30c ust. 6, art. 30f, art. 45 ust. 1aa ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą o PIT”, oraz w art. 24a i art. 27 ust. 2a z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą o CIT”.

Zgodnie z tymi przepisami na polskich podatników nałożony został obowiązek wykazania w odrębnym zeznaniu podatkowym dochodów zagranicznej spółki kontrolowanej i opodatkowania tych dochodów 19% stawką podatku.

Regulacja ta ma wyeliminować przerzucanie dochodów do powiązanych spółek mających siedzibę w państwach stosujących korzystniejsze niż Polska stawki podatku (w tym oczywiście do rajów podatkowych). Takie przerzucanie dochodów ma na celu zmniejszenie podstawy opodatkowania w Polsce. Przykładowo – spółka polska powołuje w atrakcyjnym podatkowo kraju spółkę zależną, która będzie właścicielem licencji. Spółka polska korzysta z tej licencji w związku z tym płaci zagranicznej spółce umówione opłaty licencyjne. W efekcie dochód tej spółki zagranicznej jest dochodem z opłat licencyjnych i o taką wartość zmniejszył dochód polskiej spółki.

Regulacje takie posiada szereg państw członkowskich UE, takich jak: Niemcy, Francja, Wielka Brytania, Szwecja, Dania, Finlandia, Portugalia, Hiszpania, Węgry, Włochy, Estonia, jak również państwa pozaeuropejskie, takie jak: USA, Kanada, Japonia, Nowa Zelandia, Indonezja, Meksyk, RPA, Południowa Korea, Argentyna, Brazylia, Izrael, Turcja, Chiny. Przepisy dotyczące CFC przewidziała również Komisja Europejska w projekcie dyrektywy w sprawie wspólnej skonsolidowanej podstawy opodatkowania przedsiębiorstw. Na tego rodzaju regulację – jako skuteczny mechanizm walki ze zjawiskiem unikania opodatkowania – wskazała też Rada Unii Europejskiej, wydając zalecenia zawarte w Rezolucji z dnia 8 czerwca 2010 r. w sprawie koordynacji zasad dotyczących kontrolowanych przedsiębiorstw zagranicznych i niedostatecznej kapitalizacji w Unii Europejskiej (2010/C 156/01).

Raje podatkowe budzą emocje, lecz pamiętajmy, że wykorzystanie tych krajów i terytoriów w celu tworzenia struktur optymalizujących zobowiązania podatkowe może być rozwiązaniem jak najbardziej legalnym, zgodnym z przepisami podatkowymi. Nie zapominajmy jednak o regulacjach, które starają się ograniczać taką działalność, i o dużych uprawnieniach organów podatkowych w zakresie kontroli.