Założenie działalności gospodarczej za granicą

Założenie działalności gospodarczej za granicą

 Polscy przedsiębiorcy nie muszą obszaru swojej działalności ograniczać tylko do krajowego rynku. Nie muszą jej nawet prowadzić w Polsce. Zjednoczony rynek Unii Europejskiej stwarza wiele możliwości poszukiwania zysków i rozwijania firmy na terenie Europy. Coraz więcej polskich przedsiębiorców zniechęconych barierami biurokratycznymi, niejasnymi przepisami wybiera prowadzenie działalności w innych krajach. Szacuje się że w Czechach działa już ponad 1000 polskich firm, w Niemczech ta liczba wynosi niemal 50 tys. Popularnymi krajami do prowadzenia działalności gospodarczej są te, do których wyjechało najwięcej Polaków po wstąpieniu Polski do Unii Europejskiej; Wielka Brytania, Irlandia, Szwecja, Norwegia. Coraz większą popularnością cieszy się także zakładanie firm w tzw. rajach podatkowych.

Polski przedsiębiorca ma dwie możliwości zaistnienia w innych krajach: może działać na rynkach zagranicznych (w szczególności unijnych) jako przedsiębiorca polski, bądź też zarejestrować działalność w kraju, w którym chce świadczyć usługi.

Wybór uzależniony będzie oczywiście od charakteru i zakresu działalności, rynku nabywców. Od wyboru tego będzie zależała przede wszystkim wysokość obciążeń publicznoprawnych, stąd racjonalna decyzja przyczynić się może do znacznych oszczędności finansowych.

Założenie firmy w większości państw Unii Europejskiej nie jest skomplikowane, często można tego dokonać przez Internet (np. w Irlandii, Wielkiej Brytanii). W większości państw Wspólnoty funkcjonują analogiczne do polskich formy prowadzenia działalności gospodarczej. Najpopularniejszą i najprostszą z nich jest jednoosobowa działalność gospodarcza, zwana samo zatrudnieniem. Popularna jest również spółka będąca odpowiednikiem polskiej spółki z o.o.

Do wypełnienia formalności związanych z założeniem firmy najczęściej będą potrzebne takie dokumenty jak paszport, akt urodzenia, zaświadczenie o zameldowaniu lub umowa najmu w kraju, w którym chcemy prowadzić działalność, oraz zaświadczenie o niekaralności (powinny być one przetłumaczone na język kraju, w którym rejestrujemy firmę).

Prawo wspólnotowe zakazuje stosowania jakichkolwiek ograniczeń co do rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej. Niektóre rodzaje działalności (np. działalność regulowana) mogą wymagać posiadania odpowiedniego wpisu czy też spełnienia określonych wymogów (np. wpisu do odpowiedniego rejestru, zaświadczenia o zdaniu odpowiedniego egzaminu).

Jedną z podstawowych zasad funkcjonowania rynku wewnętrznego w Unii Europejskiej jest swoboda przedsiębiorczości, przejawiająca się w możliwości prowadzenia działalności gospodarczej przez obywateli państw członkowskich w dowolnym kraju na terenie UE. Działalność gospodarcza na obszarze innego państwa członkowskiego może polegać na zakładaniu przedsiębiorstw głównych, a także na zakładaniu przedsiębiorstw podległych (filii, agencji, oddziałów oraz spółek córek). Swoboda przedsiębiorczości – w zakresie wynikającym z Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską (TWE) – dotyczy zarówno osób fizycznych (koniecznym warunkiem korzystania z tej swobody jest obywatelstwo UE, czyli obywatelstwo państwa członkowskiego UE), jak i osób prawnych (zarejestrowanych lub posiadających siedzibę w UE).

Swoboda przedsiębiorczości obejmuje jednak nie tylko podejmowanie działalności gospodarczej, ale także inne czynności związane z funkcjonowaniem przedsiębiorstwa: nabywanie ruchomości i nieruchomości (niektóre państwa wspólnoty mogą tu jednak nakładać pewne ograniczenia, np. związane z nabywaniem nieruchomości rolnych), zawieranie umów (np. umów o dzieło, umów najmu, umów o pracę), uczestnictwo w przetargach (także tych organizowanych przez władze publiczne), pozyskiwanie koncesji i zezwoleń.

Ograniczenia swobody przedsiębiorczości mogą być uzasadnione: wykonywaniem władzy publicznej (art. 45 TWE), względami porządku, bezpieczeństwa i zdrowia publicznego (art. 46 ust. 1 TWE).

Artykuł 49 Traktatu ustanawiającego Unię Europejską zakazuje stosowania ograniczeń w swobodnym świadczeniu usług na terenie jednego państwa Unii przez inne państwo Unii. Zgodnie z tym przepisem delegowanie pracowników przez pracodawców mających siedzibę na terenie Unii, nie wymaga uzyskania zezwolenia. Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyrokach potwierdzał, że świadczenie usług na terenie drugiego kraju nie wymaga zatrudniania miejscowego personelu lub uzyskiwania zezwoleń na pracę dla personelu własnego. Przedsiębiorstwo z kraju Wspólnoty podejmujące działalność na terenie innego kraju Unii nie może zostać pozbawione możliwości korzystania ze swojej załogi, nawet jeżeli tę załogę stanowią obywatele z kraju trzeciego. Tak więc polski przedsiębiorca może delegować do innego państwa Unii swoich pracowników bez obowiązku uzyskiwania dla nich zezwoleń na pracę, nawet jeżeli tymi pracownikami są np. obywatele Ukrainy.

 

 

Dodaj komentarz

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Ciołka 13 lok. 207

Warszawa, mazowieckie

Telefon: +48 513 14 11 11

E-mail: makowski@doradca-podatkowy.net.pl