Wśród wydatków odliczanych przez osoby niepełnosprawne (lub tych, którzy mają na utrzymaniu osoby niepełnosprawne) zdecydowanie najpopularniejsze są wydatki związane z:
- używaniem samochodu dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne,
- utrzymaniem psa przewodnika,
- opłaceniem przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa,
Popularność tych odliczeń wiąże się z tym, że nie musimy udokumentować wydatku poniesionego na powyższy cel. Niestety, brak obowiązku udokumentowania wydatku przez wielu podatników traktowany jako prawo do dokonania odliczeń do wysokości limitu z samego tylko tytułu posiadania samochodu, psa, czy z samym faktem bycia osobą niewidomą.
Fakt, że podatnik nie musi posiadać dowodu poniesienia wydatku nie oznacza, że organ podatkowy nie może żądać dowodów potwierdzających czy uprawdopodobniających, że podatnik poniósł taki wydatek.
Na przykład w celu skorzystania z ulgi z tytułu używania samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne nie wystarcza spełnienie warunku „niepełnosprawności” oraz „posiadania samochodu”. Jak stwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej ITPB1/415-421a/10/PSZ z dnia 2010.08.02: „do skorzystania z ww. ulgi w wysokości 2.280 zł niewystarczającym jest sam fakt bycia osobą niepełnosprawną z I lub II grupą inwalidztwa oraz bycia właścicielem samochodu osobowego, jak również posiadania skierowania od lekarzy prowadzących na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Niezbędne jest faktyczne korzystanie z samochodu w celu koniecznego przejazdu na te zabiegi i poniesienie związanych z tym wydatków oraz co najmniej uprawdopodobnienie poniesienia tych wydatków.”
Należy też pamiętać o tym, że samochód musi stanowić własność lub współwłasność osoby niepełnosprawnej lub osoby mającej na utrzymaniu osobę niepełnosprawną. W związku z tym ulga nie dotyczy używania samochodu będącego przedmiotem leasingu.
Ponadto w przepisie jest mowa o tym, że odliczeniu podlegają wydatki w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2280 zł (a nie, że odliczeniu podlega kwota 2280 zł). Tak więc mimo, iż wydatek nie musi być udokumentowany to podatnik powinien umieć uprawdopodobnić, że poniósł wydatek w kwocie, którą odlicza (czyli najczęściej 2280 zł). Jeżeli więc okazałoby się np., że osoba niepełnosprawna brała udział tylko w kilku zabiegach leczniczo – rehabilitacyjnych, które w dodatku odbywały się w tej samej miejscowości w której ma miejsce zamieszkania to najprawdopodobniej organ podatkowy zakwestionowałby odliczenie kwoty 2280 zł i twierdziłby, że rzeczywiście poniesiony wydatek był dużo niższy.
W przypadku odliczenia wydatków na utrzymanie psa przewodnika należy zaznaczyć, iż ulga w podatku przysługuje:
- osobom niewidomym i niedowidzącym zaliczonym do I lub II grupy inwalidztwa;
- osobom z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonym do I grupy inwalidztwa;
Ulga nie dotyczy utrzymania każdego psa a jedynie psa przewodnika. Pies musi być „psem asystującym, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej”. Dlatego też w przypadku korzystania z tej ulgi należy posiadać zaświadczenie potwierdzające, iż osoba niewidoma jest posiadaczem psa, który został przeszkolony do pełnienia funkcji przewodnika osoby ociemniałej.
Organy podatkowe mogą wymagać przedstawienia im certyfikatu psa.
Sporo kontrowersji wywołują również odliczenia z tytułu opłacenia przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa. W przypadku tego odliczenia organy podatkowe mogą żądać przedstawienia umowy z osobą będącą przewodnikiem (z której powinien wynikać jej odpłatny charakter). W przypadku braku pisemnej umowy organy wymagają podania danych osoby będącej przewodnikiem osoby niepełnosprawnej (w celu ewentualnej weryfikacji oraz sprawdzenia czy osoba ta z otrzymanego dochodu rozliczyła się z fiskusem).
Osoby niepełnosprawne często też korzystają ze zwolnienienia z tytułu wydatków na zakup leków. Odliczeniu podlega kwota w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo).
Dowodem potwierdzającym fakt zakupu lekarstw może być np. wydana przez aptekę faktura. Organy podatkowe wymagają również zaświadczenia od lekarza specjalisty, z którego wynika, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo). Odliczeniu podlegają leki wskazane w zaświadczeniu lekarza specjalisty.
Kwoty z poszczególnych faktur z danego miesiąca należy zsumować. Jeśli w miesiącu wydatki na zakup lekarstw (wskazanych w zaświadczeniu lekarza specjalisty) były wyższe niż 100 zł, należy od faktycznie poniesionych wydatków odjąć 100 zł. Tak trzeba postąpić z każdym miesiącem, a po roku podatkowym zsumować kwoty, jakie zostały z poszczególnych miesięcy po odjęciu 100,00 zł. Dla osób, które stale kupują leki korzystniejsze wobec tego będzie dokonywanie zakupów w dłuższych odstępach czasu – na przykład w przypadku wydatkowania miesięcznie kwoty 150 zł korzystniejsze byłoby dokonywanie jednorazowego zakupu większej ilości (np. wydatkowanie 300 zł raz na dwa miesiące będzie w tym przypadku korzystniejsze podatkowo).
Dodaj komentarz