Odwołanie

Odwołanie

 

Pewnie dla wielu czytelników nie będzie to zaskoczeniem ale… organom podatkowym zdarza się mylić. Zdarza się to im nader często. Skutkiem błędów fiskusa są niekorzystne decyzje określające podatnikom podatek w nieprawidłowej, zawyżonej wysokości.

Przepisy wyposażyły na szczęście podatników w  narzędzia mające na celu naprawę tych błędów.

Walka z błędnymi decyzjami zaczyna się od odwołania. Przedstawiam krótki poradnik pisania odwołań, mając nadzieję, że okaże się on skuteczną pomocą w walce z organami podatkowymi.

 

Podatnik, który nie zgadza się z decyzją wydaną przez naczelnika urzędu skarbowego, ma prawo do odwołania. Będzie ono skuteczne, jeśli zostanie prawidłowo sformułowane i złożone – musi więc ono spełnić kilka wymogów formalnych (z których najważniejszym jest termin na jego złożenie)

Odwołanie może być wniesione na piśmie, za pomocą faksu lub poczty elektronicznej. Można to również zrobić ustnie do protokołu. W praktyce jednak najczęściej odwołanie jest składane na piśmie.

Odwołanie powinno określać treść żądania (w tym zarzuty do decyzji, istotę i zakres żądania, dowody je uzasadniające), wskazanie osoby, od której pochodzi, oraz jej adresu, a jeśli składane jest pisemnie – również podpis tej osoby. Zaskarżanej decyzji można zarzucić na przykład, że urząd skarbowy wydał decyzję w oparciu o nieprawidłowo ustalony stan faktyczny, że do stanu faktycznego błędnie przypisano podstawę prawną, która nie ma zastosowania do tego stanu prawnego, że nieprawidłowo ustalono skutki prawne udowodnionego stanu faktycznego. Odwołanie nie może więc zawierać wyłącznie ogólnikowych twierdzeń, z których wynikałoby tylko tyle, że podatnik nie zgadza się z wymiarem podatku. Podatnik powinien też określić, w jaki sposób oraz w jakim zakresie wydana decyzja powinna zostać zmieniona – np. żądać jej uchylenia albo zmiany. Jeśli domagamy się zmiany decyzji, powinniśmy wskazać, na czym miałaby ona polegać.

Odwołanie przysługuje w stosunku do decyzji nieostatecznych, a termin do jego wniesienia wynosi 14 dni i liczy się go od dnia doręczenia decyzji adresatowi. Po odebraniu decyzji podatnik ma 14 dni na wniesienie odwołania – w tym czasie decyzja jest nieostateczna. Decyzja organu podatkowego stanie się ostateczna jeśli w ciągu 14 dni od jej odebrania nie złożono od niej odwołania bądź gdy w wyniku odwołania organ podatkowy wyższego stopnia wyda decyzję utrzymującą ją w mocy.

Podatnik, który nie dopełni terminu wniesienia odwołania, może złożyć wniosek o jego przywrócenie, uprawdopodobniając, że uchybienie nastąpiło bez jego winy. Podatnik ma siedem dni od dnia ustania przyczyny uchybienia terminowi na wnioskowanie o jego przywrócenie. Wraz z takim podaniem musi wnieść odwołanie od decyzji, czyli dopełnić czynności, dla której był określony termin. Odwołanie wnosi się za pośrednictwem organu podatkowego, który wydał zaskarżaną decyzję.

Podatnik może cofnąć odwołanie przed wydaniem decyzji przez organ odwoławczy. Organ odwoławczy odmawia uwzględnienia cofnięcia odwołania, jeżeli zachodzi prawdopodobieństwo pozostawienia w mocy decyzji wydanej z naruszeniem przepisów, które uzasadnia jej uchylenie lub zmianę. Jeżeli organ podatkowy, który wydał decyzję, uzna, że odwołanie wniesione przez stronę zasługuje na uwzględnienie w całości, wyda nową decyzję, którą uchyli lub zmieni zaskarżoną decyzję. Od nowej decyzji służy stronie odwołanie.

Organ podatkowy, do którego wpłynęło odwołanie, przekazuje je wraz z aktami sprawy organowi odwoławczemu bez zbędnej zwłoki, jednak nie później niż w terminie 14 dni od dnia otrzymania odwołania, chyba że w tym terminie wyda decyzję uznającą w całości odwołanie. W wyniku odwołania organ odwoławczy może wydać decyzję, w której:

1) utrzymuje w mocy decyzję organu pierwszej instancji albo
2) uchyla decyzję organu pierwszej instancji:
       a) w całości lub w części – i w tym zakresie orzeka co do istoty sprawy lub uchylając tę decyzję – umarza postępowanie w sprawie,
       b) w całości i sprawę przekazuje do rozpatrzenia właściwemu organowi pierwszej instancji, jeżeli decyzja ta została wydana z naruszeniem przepisów o właściwości, albo
3) umarza postępowanie odwoławcze.

Organ odwoławczy może uchylić w całości decyzję organu pierwszej instancji i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia przez ten organ, jeżeli rozstrzygnięcie sprawy wymaga uprzedniego przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości lub w znacznej części. Przekazując sprawę, organ odwoławczy wskazuje okoliczności faktyczne, które należy zbadać przy ponownym rozpatrzeniu sprawy.

 

Wzór – odwołanie

Białogard, dnia 13 lutego 2014 r.

 

A. G.

Białostruga 88

78-200 Białogard

PESEL: 790909090909

 

reprezentowany przez

Mariusza Makowskiego

doradcę podatkowego

nr wpisu 10768

ul. Ciołka 12

01-445 Warszawa

 Dyrektor Izby Skarbowej w Szczecinie

za pośrednictwem

Naczelnika Urzędu Skarbowego w Białogardzie

 ul. Mickiewicza 3

78-200 Białogard

 

 

ODWOŁANIE

od decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego w Białogardzie z dnia 10.01.2014 r. (data doręczenia: 04.02.2014 r.) – znak: PPII/102 – 1/14, ustalającej Panu A G podatek od spadków i darowizn w wysokości 23.786,00 zł.

Na podstawie art. 220 i 222 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) zarzucam, że w powyższej decyzji:

·         naruszono przepisy prawa materialnego przez niewłaściwe zastosowanie art. 1 ust. 1 pkt 2) ustawy o podatku od spadków i darowizn (tekst jednolity Dz. U. z 2009 r., Nr 93, poz. 768 z późn. zm.) i przyjęcie, że Pan Arkadiusz Gil otrzymał od Pani Małgorzaty Stańczak darowiznę w wysokości 130.000 zł,

·         rażąco naruszono przepisy postępowania, tj. art. 122 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) poprzez zaniechanie przez organ podatkowy podjęcia wszelkich niezbędnych działań w celu wyjaśnienia stanu faktycznego,

·         naruszono przepisy postępowania, tj. art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej poprzez nie zebranie i rozpatrzenie całego zebranego w sprawie materiału dowodowego,

Mając na względzie powołane zarzuty, żądam uchylenia zaskarżonej decyzji w całości.

 

Uzasadnienie

Wymienioną decyzją Naczelnik Urzędu Skarbowego w Białogardzie ustalił Panu A. G. podatek od spadków i darowizn od darowizny dokonanej w dniu 17.10.2010 r. przez Panią M. S. jako darczyńcę na rzecz Pana A. G. jako obdarowanego, w wysokości 23.786,00 zł.

Organ podatkowy błędnie uznał, że wpłata kwoty 130.000 zł dokonana z rachunku Pani M. S. na rachunek Państwa W. stanowi darowiznę na rzecz Pana A. G. i w efekcie niewłaściwie zastosował przepis art. 1 ust. 1 pkt 2) ustawy o podatku od spadków i darowizn. Organ podatkowy powołał definicję darowizny określoną w art. 888 Kodeksu cywilnego i uznał, że wskazana czynność stanowi darowiznę. Naczelnik Urzędu Skarbowego w Białogardzie nie zbadał w ogóle czy czynność dokonana przez Panią M. S. spełnia warunki darowizny.

Przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.  Organ podatkowy twierdzi, że Pan A. G. otrzymał darowiznę od Pani M. S.. Tymczasem Pani S. dokonała przelewu na rzecz Państwa W. a nie Pana G. Organ podatkowy nie zbadał kto i na czyją rzecz dokonał świadczenia (być może to Państwo W. otrzymali darowiznę od Pani S.?). Pani S., w prowadzonym wobec niej postępowaniu podatkowym twierdziła, że wpłata pieniędzy na rachunek Państwa W. była jej wkładem we wspólną nieruchomość, w której mieszkała ze swoim konkubentem (obecnie małżonkiem). Twierdzenie Organu podatkowego, że czynność ta jest darowizną podważa oświadczenie Pani S. i nie jest poparte żadnym dowodem. Przede wszystkim, zgodnie z art. 890 § 1 Kodeksu cywilnego oświadczenie darczyńcy powinno być złożone w formie aktu notarialnego. Jednakże umowa darowizny zawarta bez zachowania tej formy staje się ważna, jeżeli przyrzeczone świadczenie zostało spełnione. Organ podatkowy w żaden sposób nie odniósł się do tego przepisu, który warunkuje ważność umowy darowizny.

Organ podatkowy nie zbadał też czy świadczenie to rzeczywiście było bezpłatne. Mogło ono być w rzeczywistości pożyczką udzieloną przez Panią S. Organ podatkowy nie ma więc dowodu na „bezpłatność” tego świadczenia, co świadczy również o zaniechaniu przez Organ podatkowy zebrania materiału dowodowego, co stanowi naruszenie art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej.

W decyzji Organ podatkowy stwierdza: „Cechą wyróżniającą umowę darowizny spośród innych umów jest dokonywanie przysporzeń majątkowych bez ekwiwalentu”. Organ podatkowy nie zadał sobie trudu by zbadać czy świadczenie to rzeczywiście było bez ekwiwalentne. Jak stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 23 marca 2010 r. II FSK 1757/2008: „ekwiwalentności świadczeń nie należy pojmować wąsko i tylko jako korzyść majątkową w rozumieniu ekonomicznym, może ona objawiać się na wiele sposobów, istotne jest jedynie, aby druga strony otrzymała świadczenie, stanowiące dla niej korzyść majątkową (por. wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 3 listopada 1995 r. Orzecznictwo Sądów Apelacyjnych 1995/11-12 poz. 74, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 maja 2007 r. II FSK 690/2006). Każdą zatem umowę oceniać należy indywidualnie, uwzględniając konkretny stan faktyczny sprawy.”

Organ podatkowy nie zbadał stanu faktycznego sprawy. Z posiadanych bowiem przez Organ materiałów niezbicie wynika ekwiwalentność świadczenia; Pani S. mieszkała i była zameldowana w domu, który formalnie był własnością Pana A. G. Oznacza to, że zapłata przez Panią S. kwoty 130.000 zł na rachunek Państwa W. była faktycznie jej wkładem we wspólną inwestycję w nieruchomość. Ponadto, organ podatkowy w decyzji twierdzi: „Pani Stańczak nie stała się współwłaścicielem tej nieruchomości”. Tymczasem, po zawarciu związku małżeńskiego małżonkowie zawarli umowę majątkową, w wyniku której nieruchomość ta stała się majątkiem wspólnym małżonków. W momencie wszczęcia postępowania Pani S. była już współwłaścicielem nieruchomości. Powyższe okoliczności jednoznacznie wskazują, że warunek braku ekwiwalentu nie został spełniony, nie ma więc podstaw do uznania świadczenia za darowiznę. W efekcie Organ podatkowy błędnie uznał, że w niniejszej sprawie mają zastosowanie przepisy ustawy o podatku od spadków i darowizn.

Podkreślić należy, że organ podatkowy nie dowiódł, by którykolwiek z warunków, które musi spełniać darowizna miał miejsce; nie zbadał kto i na czyją rzecz dokonał świadczenia, czy rzeczywiście było ono bezpłatne i czy nie wiązała się z nim ekwiwalentność. Okoliczności te świadczą, że Organ podatkowy  nie podjął wszelkich niezbędnych działań w celu wyjaśnienia stanu faktycznego, czym rażąco naruszył przepis art. 122 Ordynacji podatkowej.

 

W tym stanie rzeczy odwołanie jest zasadne i wnoszę jak na wstępie.

                                                                                              Mariusz Makowski

 

Załączniki:

– potwierdzone za zgodność z oryginałem pełnomocnictwo wraz z dowodem wpłaty

– potwierdzona za zgodność z oryginałem kopia aktu notarialnego rep. A numer X/2011,

 

Wybrane orzecznictwo

 

 Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 19.07.2012 r., sygn. II FSK 27/2011

 

1. Tylko odwołanie, pochodzące od strony lub pełnomocnika działającego w jej imieniu, mogło skutecznie uruchomić postępowanie odwoławcze i spowodować merytoryczne rozpoznanie odwołania.

2. Dopiero od momentu złożenia pełnomocnictwa do akt konkretnej sprawy aktualizują się procesowe obowiązki i uprawnienia pełnomocnika w określonym postępowaniu. Złożenie pełnomocnictwa jest wyrazem woli występowania w danym postępowaniu. Organ nie może zastępować strony w tym zakresie i doszukiwać się istnienia pełnomocnictwa w aktach wszystkich wiadomych mu spraw, toczących się przed tym organem, innymi organami administracyjnymi czy też sądami.

 

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z 13.12.2012 r., sygn. I SA/Rz 1039/2012

 

Uzasadniony zarzut naruszenia przez organ rozstrzygający sprawę podatkową zasad ogólnych postępowania podatkowego jest podstawą do wyeliminowania decyzji z obrotu prawnego. Podkreśla się w orzecznictwie sądowoadministracyjnym, że zasady ogólne nie stanowią swoistej preambuły do przepisów regulujących postępowanie podatkowe, ale zawierają normy prawne, które muszą być uwzględnione przez organy podatkowe, a uchybienie im w stopniu określonym w art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ppsa skutkuje wyeliminowaniem danego aktu z obrotu prawnego.

 

Wyrok WSA w Warszawie z 24 marca 2006 r. (sygn. akt SA/Wa 228/06, LEX nr 204463)

1.            Postępowanie wyjaśniające prowadzone przez organ odwoławczy może być tylko „dodatkowym” w stosunku do postępowania wyjaśniającego przeprowadzonego w pierwszej instancji oraz że wymieniony organ nie może przeprowadzić tego postępowania w całym zakresie bądź w znacznej części, a jedynie w celu uzupełnienia materiałów i dowodów w sprawie. O tym, czy postępowanie prowadzone przez organ odwoławczy stanowiłoby uzupełnienie materiałów i dowodów w rozumieniu art. 229 ordynacji podatkowe, czy też wykraczałoby poza granice wyznaczone tym przepisem, decyduje zestawienie zakresu przepisu oraz znaczenie badanych dowodów dla rozstrzygnięcia sprawy, oceniane na tle zebranego już materiału dowodowego. W sytuacji gdy organ odwoławczy uzna, że zachodzi konieczność przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w całości lub w znacznej części, wówczas ma obowiązek uchylić decyzję organu pierwszej instancji i przekazać sprawę temu organowi do ponownego rozpatrzenia.

2.            Istota dwuinstancyjnego postępowania polega na tym, że organ odwoławczy obowiązany jest do rozpoznania sprawy co do istoty tylko wtedy, gdy na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego doszło do niezbędnych ustaleń dotyczących stanu faktycznego sprawy, a ewentualne braki w tym zakresie mogą być uzupełnione w trybie art. 229 ordynacji podatkowej. Kompetencja do przeprowadzenia postępowania dowodowego, czy zlecania jego przeprowadzenia przez organ pierwszej instancji, należy do uprawnień organu odwoławczego i zależy od oceny stanu już zrealizowanego postępowania dowodowego w sprawie.

 

Wyrok WSA w Warszawie z 9 grudnia 2005 r. (sygn. akt III SA/Wa 2767/05, LEX nr 188430)

Nie stanowi uprawdopodobnienia braku winy przeświadczenie podatniczki, że skoro postanowienie doręczono jej po godzinach pracy urzędu miejskiego, to tym samym termin na złożenie odwołania powinien być liczony, jakby doręczenie nastąpiło dopiero w dniu następnym.

 

Wyrok WSA w Warszawie z 3 sierpnia 2004 r. (sygn. akt III SA 1291/03, LEX nr 158253)

Nie można zgodzić się z organem odwoławczym, że bezskuteczne jest odwołanie złożone w imieniu strony bez dołączenia pełnomocnictwa, bez wezwania jej do usunięcia tego braku.

 

Wyrok NSA z 8 maja 2005 r. (sygn. akt III SA 2278/01, LEX nr 166399)

1.            Przez pojęcie zarzutu art. 222 ordynacji podatkowej należy rozumieć wskazanie w odwołaniu uchybienia, które uzasadnia żądanie zawarte w odwołaniu. Uchybienie to stanowi podstawę odwołania, które uprawnia do żądania zmiany lub uchylenia zaskarżonej decyzji.

2.            Sformułowanie istoty i zakresu żądania polega na określeniu przez wnoszącego odwołanie, w jaki sposób i w jakim zakresie powinna zostać zweryfikowana decyzja podatkowa wydana przez organ pierwszej instancji.

3.            Odwołujący powinien przytoczyć dowody, które dają możliwość zweryfikowania prawdziwości twierdzeń zawartych w odwołaniu oraz uzasadniających żądanie sformułowane w odwołaniu. Nie oznacza to obowiązku powołania się na nowe dowody, mogą to być dowody zgromadzone w postępowaniu pierwszej instancji.

 

Wyrok NSA w Łodzi z dnia 20 marca 2003 r. I SA/Łd 1460/2001 (Przegląd Podatkowy 2004/3 str. 45)

Gdy przed zakończeniem postępowania o stwierdzenie nadpłaty – organ podatkowy wszczął z urzędu postępowanie podatkowe dotyczące tego samego podatku, w którym stwierdzenia nadpłaty żądał podatnik – wszczęte na żądanie podatnika postępowanie w sprawie stwierdzenia nadpłaty staje się bezprzedmiotowe.

 

Wyrok NSA w Szczecinie z dnia 23 października 2002 r. SA/Sz 884/2001 (Przegląd Orzecznictwa Podatkowego 2003/2 poz. 26)

W sytuacji gdy podatnik składa wniosek o stwierdzenie nadpłaty w czasie toczącego się postępowania kontrolnego lub podatkowego, nie powinien on być rozpoznany w trybie żądania stwierdzenia nadpłaty, lecz w ramach toczącego się postępowania zmierzającego do określenia zaległości podatkowej albo stwierdzenia nadpłaty.

 

Wyrok NSA w Warszawie z dnia 25 sierpnia 2000 r. III SA 1513/99

Z art. 73 § 1  ordynacji podatkowej można wyprowadzić wniosek, że wysokość nadpłaty określa sam organ podatkowy. Wynika to także z treści art. 21 § 3  ustawy, który stanowi, że wskutek wszczętego postępowania podatkowego, jeżeli organ podatkowy stwierdzi, że podatnik – mimo ciążącego na nim obowiązku – nie zapłacił w całości lub w części podatku albo że wysokość zobowiązania podatkowego jest inna niż wykazana w deklaracji, organ podatkowy wydaje decyzję, w której określa wysokość zaległości podatkowej albo stwierdza nadpłatę. A więc co do zasady rozstrzygnięcie w sprawie nadpłaty powinno być podejmowane przez organ podatkowy. Jednakże od tej zasady – z mocy samego prawa – dopuszcza się odstępstwo w sytuacji, gdy wysokość nadpłaty określona jest przez podatnika w przypadkach wymienionych w art. 74 § 2  ordynacji podatkowej oraz gdy podatnik określa wysokość nadpłaty w sytuacji uregulowanej w art. 73 § 2  ordynacji podatkowej. W przypadkach, w których podatnik sam określił wysokość nadpłaty, dla dokonania jej zwrotu nie jest konieczne wydanie decyzji, w której właściwy organ ustaliłby jej wysokość.

Dodaj komentarz

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Ciołka 13 lok. 207

Warszawa, mazowieckie

Telefon: +48 513 14 11 11

E-mail: makowski@doradca-podatkowy.net.pl