W opublikowanym jakiś czas temu artykule wskazywałem zasady ustalania właściwego ustawodawstwa ubezpieczeniowego w przypadku osób wykonujących pracę na terenie kilku państw Unii Europejskiej. Grupą zawodową, którą ze względu na specyfikę wykonywanej pracy w szczególności będą dotyczyły te przepisy są kierowcy transportu międzynarodowego. Kierowcy mogą bowiem podlegać ubezpieczeniom w państwie, w którym mają miejsce zamieszkania bądź w państwie, które jest siedzibą ich pracodawcy. W dzisiejszym artykule wyjaśniam zasady ustalania właściwego ustawodawstwa dla tej grupy zawodowej.
Aby ustalić właściwe ustawodawstwo w przypadku kierowców, należy dokonać oszacowania ich czasu pracy w państwie zamieszkania. Ogólna zasada jest taka, że jeżeli pracownik wykonuje znaczna część pracy na terytorium państwa zamieszkania to wówczas podlega ubezpieczeniom w tym państwie. Jeżeli ten udział jest mniejszy to kierowca podlega ubezpieczeniom w państwie siedziby pracodawcy. Sformułowanie „znaczna część pracy” oznacza znaczną pod względem ilościowym część pracy najemnej wykonywanej w tym państwie członkowskim, przy czym nie musi to być koniecznie największa część tej pracy.
W celu określenia, czy znaczna część pracy jest wykonywana w danym państwie członkowskim, należy uwzględnić czas pracy lub wynagrodzenie. Spełnienie powyższych kryteriów w proporcji mniejszej niż 25% wskazuje, że znaczna część pracy nie jest wykonywana w danym państwie członkowskim.
W jaki sposób ustalić ten udział pracy w przypadku kierowców?
Cześć pracowników transportu międzynarodowego pracuje na podstawie harmonogramów bądź modeli pracy, ma wyznaczone trasy, na których transport się przemieszcza, oraz szacunkowy czas trwania podróży. Osoba ubiegająca się o ustalenie mającego zastosowanie ustawodawstwa powinna odpowiednio wykazać (np. przedstawiając harmonogramy pracy, podróży lub inne informacje), jak jej czas pracy rozłożył się na czas przepracowany w państwie zamieszkania oraz na czas przepracowany w innych państwach członkowskich.
W razie gdy informacje dotyczące godzin przepracowanych w państwie członkowskim miejsca zamieszkania nie są dostępne lub gdy z ogółu okoliczności nie wynika jasno, że znaczna część pracy została wykonana w państwie członkowskim miejsca zamieszkania, w celu określenia, czy znaczna część pracy została wykonana w państwie członkowskim miejsca zamieszkania, czy też nie, można zastosować inną metodę niż metoda podziału czasu pracy.
Możliwe jest, przykładowo, podzielenie pracy na różne elementy lub zdarzenia i dokonanie oceny mającej na celu zbadanie, jaka część pracy została wykonana w państwie zamieszkania, przy uwzględnieniu liczby zdarzeń, które zaszły w trakcie wykonywania pracy w tym państwie. Należy jednak pamiętać, że ocena powinna w największym możliwym stopniu opierać się na modelach pracy obejmujących 12 miesięcy.
Przykład:
Kierowca ciężarówki mieszka w Polsce i jest zatrudniony przez niemieckie przedsiębiorstwo transportowe. Pracownik wykonuje pracę głównie w Danii, Niemczech, Polsce i Austrii. W danym okresie, np. w ciągu tygodnia (tydzień został przytoczony w przykładzie dla jego uproszczenia, ale może to być dowolny inny okres), kierowca załadowuje ciężarówkę 10 razy i rozładowuje ją 10 razy. Łącznie występuje więc 20 elementów (10 załadunków, 10 rozładunków).
W ciągu tego tygodnia kierowca dokonuje 2 załadunki i 2 rozładunki w Polsce, będącej jego państwem zamieszkania. Te dwa elementy stanowią 20% całkowitej liczby elementów i tym samym wskazują, że kierowca nie wykonuje znacznej części pracy w państwie zamieszkania.
W związku z tym zastosowanie będzie miało ustawodawstwo niemieckie, ponieważ Niemcy są państwem członkowskim, w którym znajduje się siedziba pracodawcy.
Poza wskazanymi powyżej kryteriami przy ustalaniu ustawodawstwa państwa członkowskiego, które ma mieć zastosowanie, obowiązkowo uwzględnia się sytuację, jaka prawdopodobnie zaistnieje w trakcie kolejnych 12 miesięcy kalendarzowych.
Przeszła działalność również stanowi wiarygodny wskaźnik pozwalający określić przyszłe zachowanie. W związku z tym w przypadku, w którym oparcie się na podstawie zaplanowanych modeli pracy lub harmonogramów pracy nie jest możliwe, uzasadnione wydaje się uwzględnienie sytuacji z ostatnich 12 miesięcy i wykorzystanie jej przy ocenie dotyczącej znacznej części pracy.
Jeżeli przedsiębiorstwo zostało założone niedawno, ocena może zostać przeprowadzona na podstawie odpowiednio krótszego czasu.
CZŁONKOWIE ZAŁÓG LOTNICZYCH
Przepisy rozporządzenia 883/2004 zawierają szczególną regulację odnoszącą się do pracy w charakterze członka załogi lotniczej lub personelu pokładowego.Zgodnie z art. 11 ust. 5 praca w charakterze członka załogi lotniczej lub personelu pokładowego, wykonywana w lotniczym transporcie pasażerów lub towarów, jest uznawana za pracę wykonywaną w państwie członkowskim, w którym znajduje się port macierzysty.
Dodaj komentarz